­του Μητροπολίτη Ν. Σμύρνης κ. Συμεών

Αγα­πη­τοί μου αδελ­φοί,
Το πιο έκ­δη­λο γνώ­ρι­σμα της Ανα­στά­σε­ως του Κυ­ρί­ου μας, της με­γά­λης ε­ορ­τής που ε­ορ­τά­ζου­με σή­με­ρα, είναι η χα­ρά. Η πα­σχά­λια χα­ρά πλημ­μυ­ρί­ζει τα πάν­τα. Την Εκ­κλη­σί­α, τα ουρά­νια και τα ε­πί­γεια, τις καρ­δι­ές ό­λων των πι­στών. «Χα­ράς τα πάν­τα πε­πλή­ρω­ται της α­να­στά­σε­ως την πεί­ραν ει­λη­φό­τα», ανα­φω­νεί ο ι­ε­ρός ποι­η­τής. Ό­λα έ­χουν γε­μί­σει α­πό χα­ρά, κα­θώς έχουν λά­βει πεί­ρα, εμ­πει­ρί­α και βε­βαι­ό­τη­τα της α­να­στά­σε­ως.

Την αν­αστάσιμη χα­ρά βιώνουμε κά­θε Κυ­ρια­κή, που ε­ορ­τά­ζου­με την Α­νά­στα­ση του Χρι­στού μας και η ο­ποί­α απο­τε­λεί το ε­βδο­μα­δια­ίο Πά­σχα. Σή­με­ρα ό­μως, κα­τά την ε­ορ­τή του ετη­σί­ου Πά­σχα και ο­λό­κλη­ρη την πα­σχά­λια πε­ρί­ο­δο, η αί­σθη­ση, η εμ­πει­ρί­α της α­να­στά­σι­μης χα­ράς εί­ναι α­σύγ­κρι­τα με­γα­λύ­τε­ρη.
Ο Κύ­ριος Ι­η­σούς ε­ναν­θρώ­πη­σε για χά­ρη μας, «Δι η­μάς τους αν­θρώ­πους και διά την η­με­τέ­ραν σω­τη­ρί­αν», ό­πως ο­μο­λο­γούμε στο Σύμ­βο­λο της πί­στε­ώς μας. Σταυ­ρώ­θη­κε και έ­χυ­σε το αίμα Του για να μας κα­θα­ρί­σει α­πό κά­θε α­μαρ­τί­α (Α’ Ι­ω. 1,7). Και ανα­στή­θη­κε εν­δό­ξως «τη τρί­τ η­μέ­ρ» ο­λο­κλη­ρώ­νον­τας την απο­λύ­τρω­σή μας. Ε­πά­τη­σε τον θά­να­το. Νί­κη­σε τη φθο­ρά. Συ­νέ­τρι­ψε τις πύ­λες του Ά­δη. Χά­ρι­σε την α­λη­θι­νή ζω­ή. Ά­νοι­ξε τις κλει­στές πύ­λες του Πα­ρα­δεί­σου και μας ει­σά­γει στην α­τε­λεύ­τη­τη βα­σι­λεία Του.
Γι αυ­τό και σή­με­ρα οι πι­στοί χαι­ρό­μα­στε. Γι αυ­τό πα­νη­γυ­ρί­ζου­με. Γι αυ­τό και η Α­νά­στα­ση του Κυ­ρί­ου μας απο­τε­λεί για μας τους χρι­στια­νούς την ε­ορ­τή των εορ­τών και την πα­νή­γυ­ρη των πα­νη­γύ­ρε­ων.          
* * *
ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ που γεύτη­καν την ανα­στά­σι­μη χα­ρά υ­πήρ­ξαν οι Μυ­ρο­φό­ρες γυ­ναί­κες, ό­ταν από τον λευ­κον­τυ­μέ­νο άγ­γε­λο πλη­ρο­φο­ρή­θη­καν το γε­γο­νός της ανα­στά­σε­ως. «Με­τά φό­βου και χα­ράς με­γά­λης», ό­πως γρά­φει ο ι­­ε­ρός Ευ­αγ­γε­λι­στής, έτρε­ξαν να α­ναγ­γεί­λουν στους μα­θη­τές την ανά­στα­ση του αγα­πη­μέ­νου δι­δα­σκά­λου τους (Ματθ. 28,8).
Η α­να­στά­σι­μη χα­ρά πλημ­μύ­ρι­σε και τις καρ­δι­ές των α­γί­ων Α­πο­στό­λων, ό­ταν ο Κύ­ριος α­να­στη­μέ­νος πα­ρου­σι­ά­στη­κε μπρο­στά τους «των θυ­ρών κε­κλει­σμέ­νων». «Εχάρη­σαν ουν οι μα­θη­ταί ι­δόν­τες τον Κύ­ριον» α­να­φέ­ρει ο ευ­αγ­γε­λι­στής Ιω­άν­νης (20,20). Αυ­τή εί­ναι η χα­ρά που ο Ίδιος ο Κύ­ριος τους εί­χε υ­πο­σχε­θεί λί­γο προ­τού πά­ρει τον δρό­μο του μαρ­τυ­ρί­ου (Ι­ω. 15,11· 17,13).
Α­πό τό­τε η χα­ρά του ανα­στη­μέ­νου Κυ­ρί­ου υ­πήρ­ξε  με­γά­λος θη­σαυ­ρός ό­λων των πι­στών. Α­πό τα α­πο­στο­λι­κά χρό­νια μέ­χρι σή­με­ρα.   
Η α­να­στά­σι­μη χα­ρά απο­τε­λεί βί­ω­μα που απο­κτού­με οι πι­στοί ό­ταν εί­μα­στε ορ­γα­νι­κά συν­δε­δε­μέ­νοι με τον Κύ­ριο Ι­η­σού. Όταν α­πο­τε­λού­με ζων­τα­νά μέ­λη της Εκ­κλη­σί­ας Του. Όταν ζού­με και α­να­πνέ­ου­με στον ευ­λο­γη­μέ­νο χώρο της. Ό­ταν με­τέ­χου­με στα ζω­ο­ποι­ά μυ­στή­ριά της. Όταν γι­νό­μα­στε «σύσ­σω­μοι» —ένα σώ­μα— και «σύ­ναι­μοι» —έ­να αί­μα— με τον Χρι­στό μας. Ό­ταν ζού­με πλέ­ον, ό­πως γρά­φει ο α­πό­στο­λος Παύ­λος, «ό­χι για τον εαυ­τό μας, αλ­λά για Κεί­νον που πέ­θα­νε και ανα­στή­θη­κε για μας» (Β’ Κορ. 5,15).     
* * *
Η ΧΑΡΑ του ανα­στη­μέ­νου Κυ­ρί­ου εί­ναι καρ­πός της πα­ρου­σί­ας του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος στην καρ­διά μας (Γαλ. 5,22).
Η χα­ρά συ­νο­δεύ­ει τον αγώ­να μας να ζού­με κα­τά το θέ­λη­μα του Κυ­ρί­ου και να α­γω­νι­ζό­μα­στε για την ε­ξά­πλω­ση της Βα­σι­λεί­ας Του.
Η χα­ρά πα­ρα­μέ­νει μέ­σα μας ακό­μη και κα­τά τις ώρες των δο­κι­μα­σι­ών, των θλί­ψε­ων και των πει­ρα­σμών μας. Ο α­πό­στο­λος Παύ­λος χαι­ρό­ταν κα­τά την ώ­ρα των ποι­κί­λων πα­θη­μά­των του. Και γι αυτό μπο­ρού­σε να γρά­φει προς τους χρι­στια­νούς των Φι­λίπ­πων : «Χαί­ρε­τε εν Κυ­ρί­ πάν­το­τε· πά­λιν ε­ρώ, Χαί­ρε­τε» (Φιλ. 4,4). Και ο α­δελ­φό­θε­ος Ι­ά­κω­βος μας συμ­βου­λεύ­ει να χαι­ρό­μα­στε α­κό­μη κα­τά την ώρα που μας πο­λι­ορ­κούν ποι­κί­λοι πει­ρα­σμοί (Ι­ακ. 1,2).
Επι­κα­λού­μα­στε τον Κύ­ριο με θέρ­μη. Αι­σθα­νό­μα­στε Ε­κεί­νος να μας ε­νι­σχύ­ει. Πα­ρα­μέ­νου­με γα­λή­νιοι. Και εξα­κο­λου­θού­με να χαι­ρό­μα­στε. Μυ­στι­κή η χα­ρά μας· η χα­ρά του ανα­στη­μέ­νου Κυ­ρί­ου που ε­νοι­κεί στην καρ­διά μας. Που δεν μας αφή­νει α­βο­ή­θη­τους, αλ­λά δί­νει μα­ζί με τον πει­ρα­σμό που ε­πι­τρέ­πει και τη δι­έ­ξο­δο, ώ­στε να μπο­ρού­με να τον αν­τέ­χου­με (Α’ Κορ. 10,13).
Πό­ση πνευ­μα­τι­κή ο­μορ­φιά, πό­ση γλυ­κύ­τη­τα, πό­ση χα­ρά  —τη χα­ρά του α­να­στη­μέ­νου Κυ­ρί­ου— δεν απο­πνέ­ει ο χαι­ρε­τι­σμός του α­γί­ου Σε­ρα­φείμ του Σά­ρωφ, με τον ο­ποί­ο υπο­δε­χό­ταν στο τα­πει­νό κελ­λί του τούς ε­πι­σκέ­πτες του : «Χα­ρά μου, Χρι­στός α­νέ­στη!»        
* * *
Α­γα­πη­τοί μου α­δελ­φοί,
 Η ΧΑΡΑ του Χρι­στού, η α­να­στά­σι­μη χα­ρά είναι ο μυ­στι­κός θη­σαυ­ρός της πί­στε­ώς μας. Αυ­τή τη χα­ρά κο­μί­ζει σή­με­ρα ο ανα­στάς Κύ­ριος και σ ε­μάς τους μα­θη­τές Του, ό­πως λί­γο με­τά την Α­νά­στα­σή Του στους α­πο­στό­λους Του. Ει­σέρ­χε­ται μυ­στι­κά, ό­πως τό­τε στο υ­πε­ρώ­ο της Ι­ε­ρου­σα­λήμ, και σ ε­μάς· στις καρ­δι­ές μας, στα σπί­τια μας, στις πό­λεις και στα χω­ριά μας, στον τα­ραγ­μέ­νο κό­σμο μας για να μας προ­σφέ­ρει τη χα­ρά, την ει­ρή­νη, την ελ­πί­δα.
Σ ε­μάς ενα­πό­κει­ται να Τον υπο­δε­χθούμε με πί­στη, με α­γά­πη, με λα­χτά­ρα. 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ αδελφοί!
Με θερμές αναστάσιμες ευχές
Ο Ε­πί­σκο­πός σας  † Ο ΝΕ­ΑΣ ΣΜΥΡ­ΝΗΣ ΣΥ­ΜΕ­ΩΝ

< Προηγούμενο		Επόμενο >